Wie zit er aan mijn tafel
drinkt mijn koffie
eet de stroopwafel die ik
bewaard had
voor als ik dacht,
ik heb zin in een stroopwafel?

Is het een vrouw,
of zou ze vrouw willen zijn?

Van welke voetbalclub, speurtocht
gezonde lunch, meidengroep, foto-shoot, binge-night
van welk pretpark, blotevoetenpad, regenwoud
heeft ze zich losgerukt?

Waarom is ze prikkelbaar en luid?

Ze is zo kattenhater, zo joelend in het gangpad
zo met sokken in bed, zo kruimels,
in mijn bed, in haar bed,
haar werkplek, slaapplek, leeshoek
geen spelletjesplek, want ze houdt niet van spelletjes
vooral niet van spelletjes op blote voeten

Voor haar geen gras tussen haar tenen
en zeker geen zand
liever modder dan zand

Ik wil haar wegdragen, wegblazen, omver huilen

Ik wil op adem komen
om haar verhalen met de walm van buskruit
niet te hoeven opsnuiven
en zeker niet te kussen

Want alles ging niet voorspoedig
Want het gif gaat er niet uit in de wind

Dus zeg ik haar, of hem, als het toch een man is:
trek het land in
zoek het water want dat loopt altijd weg

Blijf schreeuwen tot je je eigen botheid ruikt
je eigen vrieskou voelt
die als zure melk uitvloeit
op je slappe tong

Spring polstokhoog met terugwerkende kracht
over een grote boog

Zoek voor je neerkomt naar mensen die je misschien kent
met hun schoenen en hun slippers en hun natte regenpakken

De kloof is smal en de stilte perfect
om doorheen te zakken

Schilder een vermolmde eik voor je vragen
en verstop stomme klinkers in het voegsel tussen de stenen

Let niet op de houdbaarheidsdatum

Kom dan als het tijd is
door de achterstraten naar de drinkplaats

Bleep bleep
van pak bleep naar zak bleep naar rol bleep
naar bleep
naar bleep bleep bleep bleep
bleep boodschappenbriefjes
briefjes om de honger te stillen
briefjes voor zin in chocola
verkreukelde briefjes en briefjes
voor ‘dat verkopen we niet’ bleep bleep
Bij wie hoort dit grote briefje?
en het gescheurde?
Wie is op zoek naar groene groei?
Van wie is dit calorieënbriefje?
Zoek zoek zoek door de paden
Van wie stroomt het mandje over
met aanbiedingen?
Niet bleep bleep voordringen!
In welk karretje proppen we krijsende kinderen?
Waar laten we de overdaad?
Waar is de snelste rij?
bleep bleep bleep bleep
Niet knijpen in de is-dit-een-knapperige korst
Weet iemand waar de melk staat!!
Hallo, zijn er nog eetrijpe avocado’s?
Dit briefje mag wel weg toch?
En die rotte peren?
Niet rennen door de paden!
Bleep, de bewakingscamera’s!
Wie wil een kar vol rijp en groen?
Wat is er mis met mijn bak vol boterkoek?
Kijk naar je eigen spruitjesgeur
en zeur niet of je kar met appels gaat omver
U zocht toch appelmoes?
Doet deze flessenbon het nog?
Ik wil geen zegels
Ik spaar niet voor roze handdoeken.
Geef me nou maar gewoon het bonnetje bleep bleep

Ik zeg toch ja?
Je kunt wel zeggen dat ik nee zei,
maar ik zeg toch ja?
Je wilt het gewoon niet horen
maar ik zeg ja
J + A = JAAAAA
JA JA JA JA JA
Ik sta echt in vuur en vlam
Ik ga er helemaal voor
JAAA
Hoor je
JAAA
het is m’n diepste wens
Ik kan het niet meer voor me houden
Ik zeg toch ja?
Ik weet toch dat het nu moet
dat dit het moment is
Ik zeg ja
Ik zei toch dat ik het goed vond
leuk vond
fantastisch vond
een briljant plan vond
Ik zeg toch ja?
Je weet toch dat ik het meen
Ik zeg Ja!
Ik kan niet wachten
m’n geduld raakt op
Ik zeg ja
Het bruist in m’n lijf
ik wil, ik wil
alles in mij zegt ja
Ik zeg toch ja
Ik zeg JA
Ik ga ervoor
JAAAA

Ik wil geen racefiets
En zo gaan de wieken

Ik mis een afslag
dan gaat de wekker

Ik gooi hoge ogen
Het geluid draagt verder

De verte is dichter
Het licht aan het eind

De tunnel is eindig
Mijn hart in mijn keel

Mag ik een kuil graven
op de plek waar ik niet meer ben?

Een kuil
voor de tas met sleutels
van alle huizen met beelden van de tijd?

Mag ik een kuil graven
voor de pleisters op oude wonden
en het leed van de geschaafde knie?

Mag de kuil diep zijn
voor een stemvork die altijd zuiver zingt
voor stiften die alles willen markeren
en voor m’n roze bril?

Mag ik de kuil volgooien
met oude programmaboekjes
gescheurde bonnetjes
kortingkaarten, museumkaarten
en m’n roze rijbewijs?

Mag het opvouwbare tasje erbij
met gebroken pepermunt,
kleffe snoepjes, die ene oorbel
en m’n roze lippenstift.

En als alles verborgen is in stilte
mag ik dan op de zevensprong
kiezen voor een nieuw verhaal?

In zachte verborgen nissen
de glanzende glazen dronken
we slokje voor langzaamslokje
want de tijd
de tijd, hij drong

En we proefden de dorstige lippen
en we voelden de warmte
van de verlichte straten ver verwijderd
van waar we niet wilden
nog niet wilden
want de bloemen omarmden ons
en onze glanzende ogen
omringd door andere levens
andere glazen, andere geuren

En nu de bloemen zijn vernieuwd
de muren geslecht
de nissen verdwenen
weten we
hoe we winter en zomer dronken
weten we
dat dat toen was
en goed

Ik ben m’n naam
Ik ben veelkleurig
Ik ben doordacht
Ik ben moedig
Ik zing
Ik ben gevoelig
Ik ben dichter
Ik ben sterk
Ik ben hoe ik heet
Ik ben de rommel die ik opruim
Ik ben de bloemen op de ruiten
Ik ben het meisje in de ruimte
Ik ben de kleur van de dagen
Ik ben het raam
Ik ben snel
ik ben een kijker
Ik zing altijd
Ik ben de naam van voormoeders
Ik ben bewoner van een plek
Ik strooi met blikken
Ik ben het gezang op het tuinpad
Ik ben een vechter
en ik strijd
onstuitbaar

We zouden een tocht maken
langs weiden en stromen en bossen

De tocht was lang
en mooi

Onze benen zuchtten niet
en de vogels hinkelden op één poot

Onze gedachten verkruimelden
we jongleerden met kleuren
en knipten blauwe bloemen
met onze vingers

In de verte rinkelden glazen
ons naar de zoete wijn.

Hoe in de stad
je je fiets maar niet kwijt kunt
en je zoekt en je zoekt
naar een paal

Hoe je toch nog een paal vindt
die net te ver weg is
want de fiets is onbuigzaam van staal

Van getrek en geduw
en van fietsen die vallen
en van driftig en woedend gesjor

Hoe voldaan je je voelt
als het slot om de paal zit
en van boosheid verdwijnt ieder spoor

Haar haren warrelen om haar gezicht
de ogen bedekt

Onrustig schuift ze door een doolhof
vol halve en hele skeletten
van verstrengelde fietsen

Huilt ze?
Heeft ze haast?

Ze trekt en rukt aan onwillig staal
raakt steeds meer verstrikt

Wie haalt haar uit de knoop?
Wie streelt haar warrige haren?

De laatste tante sterft
ontvangen en geboren
in zonde
Zwarte ruggen in de banken
belast met een vraag
Aanvaardde zij het offer
van de liefde?

Ik zoek het licht
muziek die dartel danst
Ik maai door zware klanken
naar een open raam

De zoon spreekt
ontvangen en geboren
als neef
over het verdriet van zijn moeder
het gemis van haar broer
mijn vader
te jong gestorven

De aarde beeft en schokt
door mijn voeten, mijn hart
door mijn diepste wezen

Nooit resoneerde dit verdriet,
zo lang verankerd
in een zo onbeheerste
snik
over gedeeld gemis
gedeelde liefde

Nooit werd ik zo verlicht
zo blij bewogen

Hoeveel deuren kun je openen en sluiten
in een leven
vol verwachting
want achter elke deur is alles nieuw
en mooi en goed
maar niet
als de kinderen in de nieuwe klas
je geen hand geven
in de kring
bij het spel
maar je hebt géén wratten
en je bent níét vies
en je kúnt hard rennen
maar de bank naast je blijft leeg
en de júffen kiezen wél voor jou
het slimme kind
dus je zwijgt

Hoeveel deuren kun je openen en sluiten
in een leven
vol verwachting
want achter elke deur is alles nieuw
en mooi en goed
maar pas
als je je stilte hebt weggezaagd
om te passen
en te belanden
in de kring van
drukke vrolijke studenten
die je een hand geven
die je meenemen
die met je lachen
die met je dansen
en je groeit en bloeit

Welke deuren blijven gesloten
in een leven
vol verwachting
want achter de deur van het huis van de liefde
leek alles nieuw
en mooi en goed
maar er was geen ruimte
voor je groei en bloei
dus je zweeg
en je kracht nam af
en je kleur verdween
en je voet liep vast
en je hand gleed weg
tot je vocht en zocht
en alles wat je lief was
door de gaten trok
naar een nieuwe deur

Hoeveel deuren kun je openen en sluiten
in een leven
vol verwachting
want achter elke deur is alles nieuw
en mooi en goed
maar pas
als je groeit en bloeit
want je bént geen zwijger
en je móet wel stromen
naar de kleuren
naar de lucht
en je drijft steeds hoger
op je eigen kracht
je dragende kracht
en je lacht en je lacht
en je lacht

Hoeveel deuren kun je openen en sluiten
in een leven
vol verwachting
want achter de deur waar alles nieuw is
en mooi en goed
zwijg je als je wil zwijgen
lach je als je wil lachen
schilder je muren zonder kleuren
want er zijn geen schotten
en je struikelt niet over drempels
en de hindernissen zijn
geen belemmeringen
en je durft met losse handen
in vrije kringen
want achter de deur waar alles nieuw is
en mooi en goed
staan alle deuren open

I

Rondgeboord sleutelgat
duidelijk dichtgekit
ongestoord kijkende
gluurder gefopt

Zeventien lachende
onvermoeidgierende
vrolijke kinderen
snel zich verstopt

II

Zomerblauw vogeltje
waterig zonnetje
lieflijke lentelucht
kom er maar aan

Kleumende rillende
koudeverachtende
dappere vogelaars
blijven blij staan

I

Toen hij koperdraad om zijn hoofd draaide
opende zijn kleurrijke geest
de werkplaats van zijn hersenen
en verstreek de elektriciteit

II

Onverschillig luisterde de avond
naar de vragen van de knuffels
in de slaapkamer
tot het zolderraam zachtjes
antwoorden fluisterde
die ontsnapt waren
uit de dromen van de jongens

Mijn zomertijd. Mijn eigen land
De steigerbouw. Als klauterkat
De takkenhut. Het foute kleed
De drollenplank. Hun overkant
De brede sloot. Mijn korte sprong
Mijn sok met sop. Mijn stampgestap
Mijn kous gedroogd. Mijn blozend hoofd
Geen boze stem. Mijn olijk oog

Zij heeft haar hart, haar stem, haar plan
en dit is het moment

Vanuit haar diepste bron blaast zij haar adem aan
Haar hart loeit op tot alle woorden vloeien
in een rivier van vlammen, vonken, vuur

Met vaste greep en ferme zwaai
slaat zij de stugge taal tot zinnen
Ze rekt, ze buigt, ze last, ze ponst
tot alles sissend stolt
en uit de macht van slag en stoot
haar stalen kracht ontstaat

Je neemt een persoon 
en stuurt hem op pad
Je geeft geen aanwijzingen
alleen zand
in een kofferbak

De kofferbak heeft geen wieltjes
wel een rits

De persoon opent de rits,
zoekt een strik
en vindt een geurzakje
Dit is geen aanwijzing

De geur is onbekend,
en veroorzaakt buikpijn
Dit is een aanwijzing

De persoon denkt
aan roze gebakjes
en krijgt buikkramp
Een duidelijke aanwijzing

De persoon duikt in de kofferbak
en vindt zandgebakjes
roze

Het was de dag van de zonsverduistering
de halve
zonsverduistering

Er waren verwachtingen
over sluitende bloemen
over vogels zonder zang
over een wereld die wegzakt
in duisternis

En geen mens die wist hoe het verder moest
En geen mens die streed tegen onrecht

In de tuinen bestrooien kinderen
muren met vrolijke kleuren
en de violen zijn stralend oranje

Want de dag is nog jong
en de trein volgt het spoor
en hij gaat met haar en zij gaat met hem
en ze lachen
en dromen hun lied zonder scheuren

Ik wil alleen
even zeggen
dat ik je ruiten heb ingegooid
die je zo stralend had gewassen
om de toekomst te zien.
Vergeef me
ik wilde niet dat je je blind staarde

In de kamer staat een bed. Op het voeteneind een meisje, duim in haar mond, ogen op haar moeder. Vanochtend huppelde ze nog neuriënd de keuken in, zoals elke ochtend, maar ze werd weggestuurd door een vrouw met een wit schort en een wit mutsje.

Sindsdien zit ze hier en zijn alle woorden uit haar hoofd verdwenen. Haar lijfje zit strak en haar buik is beverig. Alles is stil en roerloos. En niemand zingt in de keuken. Ze wil aaien over de deken, stilletjes zingen, woordjes fluisteren, maar alles in haar zit vast.

In de verte huilt zachtjes een baby.

Er is geen context
Er is geen verhaal
Alleen een jonge vrouw
en verdriet

Niemand weet
waar ze vandaan komt
waar ze naar toe kan
waar ze naar toe wil

Geen richting, geen doel
Geen oorzaak, geen gevolg

Niemand hoort bij haar
Niemand volgt haar
Niemand mist haar

Er is een scherm
Een lichtend baken

Haar vingers stellen vragen
Wie ben ik?
Wie was ik?
Wie word ik?
Hoe moet ik?

Haar ogen lezen zinnen
die haar troosten
die haar optillen
die haar verlichten

die haar houvast geven?

Er is geen context
Geen verhaal

Alleen een jonge vrouw
en digits op een scherm